دیروقت است، چشم‌هام به زور باز می‌شوند، اما باید بنویسم، دیگر بس است باید خودم را از میام کپه‌های زباله‌ای که توی سرم جمع کرده‌ام بالا بکشم. الان بعد از مدت‌های طولانی دارم چیزی می‌نویسم. آخرین بار که در تلاش بودم برای شکستن این سکوت، با هر خط گریه می‌کردم، از شیشه‌ی باز اتوبوس باد می‌آمد و اشک‌هام زود خشک می‌شدند. یادم هست اصلا نفهمیدم چه نوشتم، زود رسیدیم، زودتر از آن که بشود دوست قدیمی‌ام را خوب در آغوش بگیرم‌. آن روز با تمام شدن پاراگراف اول، دوباره فرار کردم و به گوشه‌ای از خودم خزیدم، گوشه‌ای که مدت‌هاست بیرون از آن احساس می‌کنم جایی ندارم.

سخت می‌نویسم، کلمات مدام پاک و دوباره سر هم می‌شوند، حتی نمی‌دانم این جمله از نظر دستوری درست است یا نه! دور ماندن بد است، تو را غریبه می‌کند با هر آن چه در قلبت زمانی آشناترین بوده. برای من حالا همه چیز غریبه است، تله‌ی تنهایی حتی کلماتم را شکسته‌ است. بریده بریده حرف می‌زنم، اغلب حتی حرفی برای گفتن ندارم، نوشتن هم که دیگر فراموش شده است، چون مگر چیزی ارزش گفتن و ثبت کردن دارد؟! من حتی نمی‌دانم که هستم، دختری که روزی از کج بودن درخت خانه‌ی همسایه داستان و جستار می‌نوشت، حالا گوشه‌ای نشسته، این همه انفعال را به چیزهایی نسبت می‌دهد که وجود ندارند، مانند میله‌های زندانی که هر روز به خود نزدیک‌ترش می‌کند.

خوشحالم که این حرف‌ها را کسی نخواهد خواند، با وجود این من همیشه عادت کرده‌ام وقتی می‌نویسم کسی را تصور کنم، کسی که همان روز با اشتیاق نوشته‌ام را می‌خواند. اما حالا مدت‌‌هاست خوب می‌فهمم که تنها مشتاقِ زندگی من، خودم هستم! و شاید این هم دلیلی بود که دیگر ننوشتم.

روبه رو شدن با این واقعیت بدیهی که “هرکسی به تنهایی در دنیای خودش زندگی می‌کند”، باعث شده احساس تنهایی چنان احاطه‌ام کند که برای رفعش دیگر حتی نتوانم وانمود کنم که تنها نیستم‌. از همه دور شده‌ام و احساس می‌کنم به سختی شخصی را بیش از معمول دوست خواهم داشت، چیزی مانند عشق…
این روزها سعی می‌کنم با آدم‌هایی آشنا شوم برای بودن تا همیشه، حالا به نظرم فقط چنین رابطه‌ای ارزش بیرون آمدن از حسِ مدام و “بدیهی” تنهایی را دارد. شاید اشتباه می‌کنم، اما حالا فکر می‌کنم تنها راه واقعا خوشحال شدنم بودنِ کسی‌ست که می‌دانم لااقل تلاش می‌کند تا ابد بماند.
ولی حتی در این راه چنان توی چاله افتاده‌ام که هروقت به آن فکر می‌کنم قلبم از سینه می‌افتد پایین، انگار که هیچ‌وقت آنجا نبوده، انگار که هیچ‌وقت کسی را در خودش جای نخواهد داد و انگار که من راست می‌گفتم “دوست داشتن کشکه!”…

می‌بینی که چطور حرف‌های ما چماق می‌شوند و می‌خورند توی سرِ خودمان؟ نه، دوست من که اینجا را هیچ‌وقت نخواهی خواند، دوست داشتن کشک نیست، من اشتباه می‌کردم. “دوست نداشتن”، این روزها چنان دماری از روزم در آورده که حالا حتی من هم دنبال همان کشکم که بسابمش! دوست داشتن بزرگ است، دوست داشتن شروع همه‌ی چیزهای ارزشمند است، دوست داشتن همان چیزی‌ست که برای آن زندگی می‌کنیم. شاید بهتر بود به تو می‌گفتم “این، دوست داشتن نیست!”، شاید بهتر بود در معنای دوست داشتن تجدید نظر کنیم.

من حالا دیرتر دوست می‌دارم، حالا بیشتر به درستیِ آن فکر میکنم. مدام با خودم تکرار میکنم “اصلا واقعیت علاقه چیست؟” من به شخصه نمی‌توانم بپذیرم که شخصی را می‌شود فقط به خاطر وجودش دوست داشت، من که خدا نیستم! یا چه می‌دانم من آیا مادرم؟! نه، من آدم‌ها را به خاطر چیزی دوست دارم که از آن‌ها می‌بینم، به خاطر چیزی که از من می‌سازند و چیزی که از آن‌ها می‌سازم، به خاطر این سازش‌ها و حرف‌ها و سکوت‌ها، به خاطر چیزی خیلی بالاتر از “فقط بودن”.

حالا در آرزوی کسی هستم که اینطور دوستش داشته باشم. گرچه خیلی مرا می‌ترساند، اینکه آیا می‌توان به این آرزوها و امیدها دل بست؟ می‌شود به این احساس‌ها و عقلانیت‌ها اعتماد کرد؟! مدتی‌ شده آدمیزاد چنان برایم غیرقابل اتکاست که حتی تار مویی به چیزی جز حرف خدا اطمینان ندارم. هنوز می‌آموزم اما می‌دانم برای جلو رفتن نمی‌توانم آنقدر به چیزی که فکر میکنم حالا هستم امیدی داشته باشم، می‌دانم که فردا ممکن است آنقدر با امروز تفاوت داشته باشم که دیگر حتی باور نکنم دیروز چنان انسانی بوده‌ام. من می‌دانم که آنقدر تغییر خواهم کرد تا همه‌ی چیزهایی را که می‌دانم و احساس می‌کنم زیر سوال ببرم.

اما باز پیش می‌روم، می‌روم به سوی دوست داشتن، شاید جایی خدا کسی را نشانم داد که هر روز از میان تغییرات زیادی که میکنم، خودم را پیدا کند و نشانم بدهد، یا حداقل به من بیاموز که چطور خودم برای خودم چنین کاری بکنم…